.
Texto da conferencia Ppronunciada onte día 7 de outubro en Washington en agradecemento ao premio Daniel Pearl que outorga a Anti-Defamation League.
.
Por Pilar Rahola
.
.
O meu nome é Daniel Pearl.
Estimados amigos do ADL, bos días.
Sen dúbida, El debe ter medo. Mira á cámara, pero cara a onde mira?, Quizais cara á súa familia, a súa memoria ancestral, a súa identidade? Ou quizais mira máis aló, cara ao futuro crebado, o ventre da muller que ama, o fillo que nunca coñecerá? As súas últimas palabras? "My name is Daniel Pearl. I am a Jewish American from Encino, California USA". Hoxe é 1 de febreiro de 2002, ten 38 anos e está a piques de ser brutalmente asasinado. "My father's Jewish, my mother's Jewish, I'm Jewish" O iemení que o decapitará tardará case dous minutos en cortarlle a cabeza. Empezará moi amodo, baixo a orella, para segar as cordas vocais e impedir o b
erro. "My family follows Judaism. We've made numerous family visits to Israel" A partir de aquí, o relato brutal dun asasinato cuxos detalles, descritos maxistralmente por Bernard Henry-Levi, arrepiarían ao propio inferno de Dante. A vítima convertida en metáfora da beleza da vida. O asasino, símbolo puro do ser humano sen alma, da humanidade derrotada. Quen o converteu nun monstro? "Back in the town of Bnei Brak there is a street named after my great grandfather Chaim Pearl who is one of the founders of the town". E todo acabaría. As súas esperanzas, os seus amores, os seus soños. "My name is Daniel Pearl" E o verdugo mostrará triunfalmente á cámara a súa cabeza curtada, coma un trofeo.
Estimados amigos do ADL, bos días.
Sen dúbida, El debe ter medo. Mira á cámara, pero cara a onde mira?, Quizais cara á súa familia, a súa memoria ancestral, a súa identidade? Ou quizais mira máis aló, cara ao futuro crebado, o ventre da muller que ama, o fillo que nunca coñecerá? As súas últimas palabras? "My name is Daniel Pearl. I am a Jewish American from Encino, California USA". Hoxe é 1 de febreiro de 2002, ten 38 anos e está a piques de ser brutalmente asasinado. "My father's Jewish, my mother's Jewish, I'm Jewish" O iemení que o decapitará tardará case dous minutos en cortarlle a cabeza. Empezará moi amodo, baixo a orella, para segar as cordas vocais e impedir o b
erro. "My family follows Judaism. We've made numerous family visits to Israel" A partir de aquí, o relato brutal dun asasinato cuxos detalles, descritos maxistralmente por Bernard Henry-Levi, arrepiarían ao propio inferno de Dante. A vítima convertida en metáfora da beleza da vida. O asasino, símbolo puro do ser humano sen alma, da humanidade derrotada. Quen o converteu nun monstro? "Back in the town of Bnei Brak there is a street named after my great grandfather Chaim Pearl who is one of the founders of the town". E todo acabaría. As súas esperanzas, os seus amores, os seus soños. "My name is Daniel Pearl" E o verdugo mostrará triunfalmente á cámara a súa cabeza curtada, coma un trofeo. .
Grazas.
.
Grazas.
.
Ante todo grazas por este emotivo día, que me compromete máis aló da dúbida, da debilidade e do medo. Recibir o premio que leva o nome de Daniel Pearl é algo máis que unha extraordinaria honra, é unha responsabilidade. Chámome Pilar Rahola, nacín na vella Sepharad, en Catalunya, de familia católica, son de esquerdas e son xornalista. Pero como loitadora dos dereitos civís, e como xornalista que busca a verdade informativa, eu tamén me chamo Daniel Pearl, nacín en Encino e son xudía. Todos os que amamos a civilización, todos aqueles que concibimos o mundo baixo os valores da modernidade, somos e seremos sempre Daniel Pearl. Porqué máis aló das nosas diferenzas ideolóxicas, relixiosas ou culturais, formamos parte dunha herdanza cívica que nos compromete coa democracia. E a esa herdanza declaráronlle a guerra.
.
Os asasinos de Daniel Pearl non só decapitan vítimas indefensas, ou asasinan a centenares de persoas nos trens do mundo, ou matan a miles nos rañaceos das cidades. Sobretodo tentan decapitar os principios da liberdade. A morte de Daniel Pearl, como a morte de cada persoa caída baixo a tolemia do fundamentalismo islámico, nos atenxe a todos, e non só por pura humanidade. Nos concierne porque é unha bala que vai dirixida a cada un de nós, sexa cal for a nosa orixe. Cada muller que respira cos seus propios pulmóns e conquista o seu futuro, cada home que ama a cultura e o progreso, cada neno que se educa na tolerancia e na lei, cada deus que non odia, senón ama, cada un deles ten unha bala co seu nome. Estamos ante un novo totalitarismo, herdeiro natural do estalinismo e o nazismo, tan horroroso como ambos, e quizais máis letal. A pregunta hoxe é, como sempre foi: facemos o correcto para defendernos?
Os asasinos de Daniel Pearl non só decapitan vítimas indefensas, ou asasinan a centenares de persoas nos trens do mundo, ou matan a miles nos rañaceos das cidades. Sobretodo tentan decapitar os principios da liberdade. A morte de Daniel Pearl, como a morte de cada persoa caída baixo a tolemia do fundamentalismo islámico, nos atenxe a todos, e non só por pura humanidade. Nos concierne porque é unha bala que vai dirixida a cada un de nós, sexa cal for a nosa orixe. Cada muller que respira cos seus propios pulmóns e conquista o seu futuro, cada home que ama a cultura e o progreso, cada neno que se educa na tolerancia e na lei, cada deus que non odia, senón ama, cada un deles ten unha bala co seu nome. Estamos ante un novo totalitarismo, herdeiro natural do estalinismo e o nazismo, tan horroroso como ambos, e quizais máis letal. A pregunta hoxe é, como sempre foi: facemos o correcto para defendernos?
.
Só son unha traballadora das ideas, e non me corresponde definir as estratexias de intelixencia que combaten a esta ideoloxía. Pero manteño o meu espírito crítico con moitas decisións políticas e militares, e non sempre me gustan nin os nosos gobernantes, nin as súas accións. Con todo, tamén é certo que a ideoloxía islamofascista deixounos desconcertados e asustados, e mostrou as nosas debilidades. Hoxe, as sociedades libres son máis avanzadas tecnoloxicamente, máis fortes militarmente, e están máis intercomunicadas. Pero o noso inimigo tamén é máis forte que nunca. É a yihad global, co cerebro e a alma no século XV, pero conectados vía satélite coa tecnoloxía do século XXI. Miren Irán, como se ri do mundo e avanza, inexorable, cara ao temible dominio nuclear. Un Hitler islámico, con bomba nuclear. Quen pode ou quere paralo? Unha ONU inútil, incapaz de reaccionar, máis aló da retórica e a burocracia? Pobre Eleanor Roosvelt, se levantase a cabeza e vise en que se converteu o seu soño da liga de Nacións. Pode paralo Europa, atrapada entre as súas ambicións económicas, as súas pelexas internas e a súa incapacidade política? Se a ONU non sabe cal é o seu papel no mundo, Europa non sabe nin quen é ela mesma. Pararano países como China ou Rusia, que máis ben son aliados desta tolemia? Pararao EEUU, cada día máis perdido no seu papel na esfera internacional? Sinceramente, a única esperanza para o mundo parece ser Israel, que se defendende dun monstro, deféndenos a todos. Neles confiamos quen cremos nun futuro libre.
Só son unha traballadora das ideas, e non me corresponde definir as estratexias de intelixencia que combaten a esta ideoloxía. Pero manteño o meu espírito crítico con moitas decisións políticas e militares, e non sempre me gustan nin os nosos gobernantes, nin as súas accións. Con todo, tamén é certo que a ideoloxía islamofascista deixounos desconcertados e asustados, e mostrou as nosas debilidades. Hoxe, as sociedades libres son máis avanzadas tecnoloxicamente, máis fortes militarmente, e están máis intercomunicadas. Pero o noso inimigo tamén é máis forte que nunca. É a yihad global, co cerebro e a alma no século XV, pero conectados vía satélite coa tecnoloxía do século XXI. Miren Irán, como se ri do mundo e avanza, inexorable, cara ao temible dominio nuclear. Un Hitler islámico, con bomba nuclear. Quen pode ou quere paralo? Unha ONU inútil, incapaz de reaccionar, máis aló da retórica e a burocracia? Pobre Eleanor Roosvelt, se levantase a cabeza e vise en que se converteu o seu soño da liga de Nacións. Pode paralo Europa, atrapada entre as súas ambicións económicas, as súas pelexas internas e a súa incapacidade política? Se a ONU non sabe cal é o seu papel no mundo, Europa non sabe nin quen é ela mesma. Pararano países como China ou Rusia, que máis ben son aliados desta tolemia? Pararao EEUU, cada día máis perdido no seu papel na esfera internacional? Sinceramente, a única esperanza para o mundo parece ser Israel, que se defendende dun monstro, deféndenos a todos. Neles confiamos quen cremos nun futuro libre.
.
Un faro de luz nun tempo de tebras.
Un faro de luz nun tempo de tebras.
.
E máis aló de Irán, tamén é evidente que non conseguimos frear o fenómeno ideolóxico que sustenta o fundamentalismo islámico global. Cantos mozos, neste preciso momento, están a ler textos yihadistas? Cantos miles están a ser educados no odio a Occidente e nun renovado antisemitismo, e iso nas escolas de países "amigos"? Cantos, nas mesquitas das nosas cidades, aliméntanse do desprezo á democracia? Cantos aprenden a amar ao seu Deus, odiando ao alleo? Cantos están, agora mesmo, utilizando o invento dun xudeu, Internet, para transmitir as súas ideas de morte? Observen o mundo. Millóns de mulleres escravas, sometidas a leis medievais, ante a indiferenza internacional. Quen impedirá a súa traxedia? Millóns de nenos que viven en ditaduras enormemente ricas, condenados á pobreza e educados como fanáticos autómatas. Na propia Europa, o avance do fundamentalismo é enorme, e as nosas democracias móstranse incapaces de frealo. E cabe lembrar que o problema non é unha relixión, nin unha cultura, nin un Deus. O problema é o uso totalitario dese Deus. Sen dúbida, hai un Islam de vida e de convivencia. Pero hoxe no mundo, tamén existe un Islam que está moi enfermo e que, no seu delirio do dominio planetario, arrastra a millóns de persoas á súa propia perdición. Non se trata, pois, dun choque de civilizacións ou relixións. Trátase de civilización contra barbarie. E dentro da civilización están todos aqueles musulmáns que son asasinados en autobuses, e trens e colas do mercado; as mulleres que loitan pola súa liberdade nas ditaduras do petrodólar; os estudantes iranianos; os disidentes... Na barbarie están os Hamás e os Hezbollah e as Yihad, e os decapitadores de persoas, e os imáns que alimentan o odio nas mesquitas do mundo. O problema non era Alemaña, senón o nazismo. O problema non eran as utopías de esquerdas, senón o estalinismo. O problema non é a relixión musulmá, senón a ideoloxía totalitaria que grita "Viva a morte!" mentres reza a Aláh. Unha ideoloxía que leva, no seu macabro reconto, miles de mortos.
Sexamos conscientes de algo tráxico. A pesar do espellismo da nosa superioridade en todos os ámbitos -militar, político, moral-, sen perder a batalla, tampouco estamos á gañar. Coma se estivésemos a principios do século XX, cando o comunismo parecía unha ideoloxía liberadora. Ou nos anos 30, cando Hitler só parecía un pallaso estúpido, e Chamberlain facíalle as honras. Antes, como agora, e ante os inicios dunha ameaza global, a nosa capacidade de reacción é pobre, é tímida e é errática. E nalgúns casos, directamente colaboracionista.
E máis aló de Irán, tamén é evidente que non conseguimos frear o fenómeno ideolóxico que sustenta o fundamentalismo islámico global. Cantos mozos, neste preciso momento, están a ler textos yihadistas? Cantos miles están a ser educados no odio a Occidente e nun renovado antisemitismo, e iso nas escolas de países "amigos"? Cantos, nas mesquitas das nosas cidades, aliméntanse do desprezo á democracia? Cantos aprenden a amar ao seu Deus, odiando ao alleo? Cantos están, agora mesmo, utilizando o invento dun xudeu, Internet, para transmitir as súas ideas de morte? Observen o mundo. Millóns de mulleres escravas, sometidas a leis medievais, ante a indiferenza internacional. Quen impedirá a súa traxedia? Millóns de nenos que viven en ditaduras enormemente ricas, condenados á pobreza e educados como fanáticos autómatas. Na propia Europa, o avance do fundamentalismo é enorme, e as nosas democracias móstranse incapaces de frealo. E cabe lembrar que o problema non é unha relixión, nin unha cultura, nin un Deus. O problema é o uso totalitario dese Deus. Sen dúbida, hai un Islam de vida e de convivencia. Pero hoxe no mundo, tamén existe un Islam que está moi enfermo e que, no seu delirio do dominio planetario, arrastra a millóns de persoas á súa propia perdición. Non se trata, pois, dun choque de civilizacións ou relixións. Trátase de civilización contra barbarie. E dentro da civilización están todos aqueles musulmáns que son asasinados en autobuses, e trens e colas do mercado; as mulleres que loitan pola súa liberdade nas ditaduras do petrodólar; os estudantes iranianos; os disidentes... Na barbarie están os Hamás e os Hezbollah e as Yihad, e os decapitadores de persoas, e os imáns que alimentan o odio nas mesquitas do mundo. O problema non era Alemaña, senón o nazismo. O problema non eran as utopías de esquerdas, senón o estalinismo. O problema non é a relixión musulmá, senón a ideoloxía totalitaria que grita "Viva a morte!" mentres reza a Aláh. Unha ideoloxía que leva, no seu macabro reconto, miles de mortos.
Sexamos conscientes de algo tráxico. A pesar do espellismo da nosa superioridade en todos os ámbitos -militar, político, moral-, sen perder a batalla, tampouco estamos á gañar. Coma se estivésemos a principios do século XX, cando o comunismo parecía unha ideoloxía liberadora. Ou nos anos 30, cando Hitler só parecía un pallaso estúpido, e Chamberlain facíalle as honras. Antes, como agora, e ante os inicios dunha ameaza global, a nosa capacidade de reacción é pobre, é tímida e é errática. E nalgúns casos, directamente colaboracionista.
.
Permitan que lles fale do meu planeta, o planeta das ideas. Intelectuais, xornalistas, escritores, xentes do pensamento, están á altura do momento histórico que viven? Estano os movementos de esquerdas, tan ruidosos na crítica a países democráticos, e tan silenciosos na loita contra grandes tiranías? Non. Aproveito o enorme prestixio de vostedes, o ADL, pioneiros na defensa dos dereitos civís, e aproveito o extraordinario premio que me outorgan, para elevar un "Eu acuso" triste, pero frontal. Hoxe a maioría de intelectuais e xornalistas mantéñense xordos, cegos e mudos ante as ameazas máis serias que sofre a liberdade. E algunhas das súas proclamas estridentes, son a axuda máis eficaz que esta ideoloxía totalitaria ten no mundo libre.
Permitan que lles fale do meu planeta, o planeta das ideas. Intelectuais, xornalistas, escritores, xentes do pensamento, están á altura do momento histórico que viven? Estano os movementos de esquerdas, tan ruidosos na crítica a países democráticos, e tan silenciosos na loita contra grandes tiranías? Non. Aproveito o enorme prestixio de vostedes, o ADL, pioneiros na defensa dos dereitos civís, e aproveito o extraordinario premio que me outorgan, para elevar un "Eu acuso" triste, pero frontal. Hoxe a maioría de intelectuais e xornalistas mantéñense xordos, cegos e mudos ante as ameazas máis serias que sofre a liberdade. E algunhas das súas proclamas estridentes, son a axuda máis eficaz que esta ideoloxía totalitaria ten no mundo libre.
.
Acuso a xornalistas e intelectuais de calar ante a opresión bárbara de millóns de mulleres, condenadas a vivir baixo leis medievais que as amputan como seres humanos. Nin manifestacións, nin declaracións de Obamas, nin boicot, nada. Estas vítimas non interesan, quizais porque non se pode culpar a israelís ou norteamericanos, da súa desgraza. E só o antiamericanismo e o antiisraelismo mobiliza a súa selectiva ira. Acuso a xornalistas e intelectuais de calar ante a matanza permanente de centenares de musulmáns, vítimas das bombas islamitas, cuxa desgracia non interesa porque a culpa tampouco a teñen xudeus ou yankees. Acuso a xornalistas e intelectuais de criminalizar a Israel até o delirio, e axudar a crear un corpo intelectual comprensivo co terrorismo palestino. Acúsoos do novo antisemitismo que azouta o mundo, e cuxo carácter de esquerdas, politicamente correcto, convérteo nun fenómeno moi perigoso. Veño dun estado, España, que sufriu o atentado terrorista máis importante de Europa. Cren que iso nos vacinou contra a imbecilidade intelectual, contra a estupidez ideolóxica, contra o dogmatismo cego? Moi ao contrario, España é hoxe o país máis obsesionado contra Israel, un dos máis antiamericanos e o máis antisemita do continente. Hóuboos, mesmo, que chegaron a culpar aos israelís do atentado de Atocha. E é que, como escribín hai tempo, moita xente culta e intelixente, vólvese imbécil cando fala sobre Israel.
Acuso a xornalistas e intelectuais de calar ante a opresión bárbara de millóns de mulleres, condenadas a vivir baixo leis medievais que as amputan como seres humanos. Nin manifestacións, nin declaracións de Obamas, nin boicot, nada. Estas vítimas non interesan, quizais porque non se pode culpar a israelís ou norteamericanos, da súa desgraza. E só o antiamericanismo e o antiisraelismo mobiliza a súa selectiva ira. Acuso a xornalistas e intelectuais de calar ante a matanza permanente de centenares de musulmáns, vítimas das bombas islamitas, cuxa desgracia non interesa porque a culpa tampouco a teñen xudeus ou yankees. Acuso a xornalistas e intelectuais de criminalizar a Israel até o delirio, e axudar a crear un corpo intelectual comprensivo co terrorismo palestino. Acúsoos do novo antisemitismo que azouta o mundo, e cuxo carácter de esquerdas, politicamente correcto, convérteo nun fenómeno moi perigoso. Veño dun estado, España, que sufriu o atentado terrorista máis importante de Europa. Cren que iso nos vacinou contra a imbecilidade intelectual, contra a estupidez ideolóxica, contra o dogmatismo cego? Moi ao contrario, España é hoxe o país máis obsesionado contra Israel, un dos máis antiamericanos e o máis antisemita do continente. Hóuboos, mesmo, que chegaron a culpar aos israelís do atentado de Atocha. E é que, como escribín hai tempo, moita xente culta e intelixente, vólvese imbécil cando fala sobre Israel.
.
Na miña cidade, Barcelona, o odio a Israel converteuse nun xesto de identidade da esquerda, capaz de non querer conmemorar o día da Shoáh, por solidariedade cos palestinos. Eu mesma fun difamada e ameazada, e mesmo tentaron inventar o delito de "negadora do holocausto palestino" para levarme aos tribunais. A lista de delirios que a España actual xera respecto de Israel e ao pobo xudeu só lembra tráxicamente a España medieval e os seus edictos de expulsión. Hoxe amamos as pedras xudías de Toledo e Girona, pero desprezamos aos xudeus vivos, criminalizamos a Israel e convertemos aos terroristas en heroes. E con todo, se o noso aliado ético, civil e político non é Israel, que país de medio Oriente pode selo? As ditaduras relixiosas, os opresores de mulleres, os fanáticos fundamentalistas? Os intelectuais españois e con eles unha gran parte da intelixencia mundial, miran ao revés, pensan ao revés e ao revés establecen odios e alianzas. Os xudeus medievais representaban a cultura, o medicina, o coñecemento, e eran eles os perseguidos. Hoxe Israel, máis aló dos seus criticables erros, representa a metáfora de todo o que debemos preservar, a liberdade, o dereito a existir, a tolerancia relixiosa. E con todo, é Israel o país máis odiado. E así, mentres o fundamentalismo islámico crece, violenta, secuestra e mata, a progresía mundial mira cara a outro lado, abandona ás vítimas e berra as súas consignas contra o único país do mundo ameazado coa destrución. Fixáronse que a súa única obsesión é atacar ás dúas democracias máis sólidas do planeta e as que sufriron os peores ataques terroristas? Que esquerda tola!
Na miña cidade, Barcelona, o odio a Israel converteuse nun xesto de identidade da esquerda, capaz de non querer conmemorar o día da Shoáh, por solidariedade cos palestinos. Eu mesma fun difamada e ameazada, e mesmo tentaron inventar o delito de "negadora do holocausto palestino" para levarme aos tribunais. A lista de delirios que a España actual xera respecto de Israel e ao pobo xudeu só lembra tráxicamente a España medieval e os seus edictos de expulsión. Hoxe amamos as pedras xudías de Toledo e Girona, pero desprezamos aos xudeus vivos, criminalizamos a Israel e convertemos aos terroristas en heroes. E con todo, se o noso aliado ético, civil e político non é Israel, que país de medio Oriente pode selo? As ditaduras relixiosas, os opresores de mulleres, os fanáticos fundamentalistas? Os intelectuais españois e con eles unha gran parte da intelixencia mundial, miran ao revés, pensan ao revés e ao revés establecen odios e alianzas. Os xudeus medievais representaban a cultura, o medicina, o coñecemento, e eran eles os perseguidos. Hoxe Israel, máis aló dos seus criticables erros, representa a metáfora de todo o que debemos preservar, a liberdade, o dereito a existir, a tolerancia relixiosa. E con todo, é Israel o país máis odiado. E así, mentres o fundamentalismo islámico crece, violenta, secuestra e mata, a progresía mundial mira cara a outro lado, abandona ás vítimas e berra as súas consignas contra o único país do mundo ameazado coa destrución. Fixáronse que a súa única obsesión é atacar ás dúas democracias máis sólidas do planeta e as que sufriron os peores ataques terroristas? Que esquerda tola!
.
Chámanse solidarios, liberadores, progresistas, e con todo son unha esquerda lunática, dogmática e antihistórica, que abomina de sólidas democracias, mentres perdoa a brutais tiranías. Son os novos Chamberlain, colaboradores inconscientes do totalitarismo que avanza no mundo. Porqué non esquezamos que a liberdade non só se gaña no campo de batalla político ou militar. Gáñase tamén no campo das ideas.
Chámanse solidarios, liberadores, progresistas, e con todo son unha esquerda lunática, dogmática e antihistórica, que abomina de sólidas democracias, mentres perdoa a brutais tiranías. Son os novos Chamberlain, colaboradores inconscientes do totalitarismo que avanza no mundo. Porqué non esquezamos que a liberdade non só se gaña no campo de batalla político ou militar. Gáñase tamén no campo das ideas.
.
Por iso chámome Daniel Pearl, e tamén Guilad Shalit e Ayan Hirsi Alli e Gordon, e Maria Rose e Andrew, e William e cada un dos nomes dos asasinados nas Torres Xemelgas, nos metros de Londres, nos trens de Madrid, nos autobuses de Jerusalem. Chámome Sakineh Mohammadi Ashtiani, a muller condenada a morrer por lapidación en Irán. E todas as que xa foron lapidadas. Se non somos eles, quen somos? Se non nos chamamos cos seus nomes, como nos chamamos? Se non defendemos os seus valores, que monstros defendemos? Aquí, ante o ADL, coa inmensa honra de recibir o Daniel Pearl Award, reafirmo o meu compromiso ético, xornalístico e humano. Non deixarei de ser crítica con Israel, nin cos meus Estados Unidos, nin co meu propio país. Non deixarei de explicar a verdade, alí onde a vexa. Pero sempre lembrarei a que lado da balanza sitúome. A da liberdade fronte aos tiranos; a das mulleres, fronte á súa opresión; a dos xudeus, fronte ao antisemitismo; a da cultura, fronte ao fanatismo; a de Israel, fronte aos seus destrutores; a do compromiso, fronte á indiferenza.
Por iso chámome Daniel Pearl, e tamén Guilad Shalit e Ayan Hirsi Alli e Gordon, e Maria Rose e Andrew, e William e cada un dos nomes dos asasinados nas Torres Xemelgas, nos metros de Londres, nos trens de Madrid, nos autobuses de Jerusalem. Chámome Sakineh Mohammadi Ashtiani, a muller condenada a morrer por lapidación en Irán. E todas as que xa foron lapidadas. Se non somos eles, quen somos? Se non nos chamamos cos seus nomes, como nos chamamos? Se non defendemos os seus valores, que monstros defendemos? Aquí, ante o ADL, coa inmensa honra de recibir o Daniel Pearl Award, reafirmo o meu compromiso ético, xornalístico e humano. Non deixarei de ser crítica con Israel, nin cos meus Estados Unidos, nin co meu propio país. Non deixarei de explicar a verdade, alí onde a vexa. Pero sempre lembrarei a que lado da balanza sitúome. A da liberdade fronte aos tiranos; a das mulleres, fronte á súa opresión; a dos xudeus, fronte ao antisemitismo; a da cultura, fronte ao fanatismo; a de Israel, fronte aos seus destrutores; a do compromiso, fronte á indiferenza.
.
Dixo Elie Wiesel: "The opposite of love is not hate, it's indifference. The opposite of beauty is not ugliness, it's indifference. The opposite of faith is not heresy, it's indifference. And the opposite of life is not death, but indifference between life and death".
Dixo Elie Wiesel: "The opposite of love is not hate, it's indifference. The opposite of beauty is not ugliness, it's indifference. The opposite of faith is not heresy, it's indifference. And the opposite of life is not death, but indifference between life and death".
.
A indiferenza é a antesala do mal.
A indiferenza é a antesala do mal.
E contra ese mal loitarei sempre.
Grazas.
____________________
Carta da família Pearl enviada polos pais de Daniel Pearl, en relación co premio da Anti-Defamation League, e que leva o nome do seu fillo asasinado.
----------------------------
Dear Pilar,
We were most gratified to learn that you were selected to receive the 2010 ADL Daniel Pearl Award, named after our son, and that you have honored Daniel's legacy by accepting this award. Although we have not met in person, we have known of your work for several years; your courageous and insightful articles were widely circulated among our friends. We believe your speaking up against anti-Americanism, anti-Semitism and anti-Israelism in Europe, especially among far-left intellectuals, has been one of the most courageous and hopeful voice we heard from Europe in the past decade. By demonstrating this courage and integrity, and by unveiling truth where truth has been suppressed or ignored, you have been following Danny's foot steps who, like you, made truth his religion and humanity his banner. European antisemitism in its intellectual disguise is a phenomenon that has been largely ignored by mainstream American media. We hope therefore that this award will amplify your voice and will encourage others to join your heroic battle for truth, justice and a hate-free world. It is of special significance to us that this award is given to you three days before Danny's birthday, October 10, in the middle of the 9th Daniel Pearl World Music Days, when over one thousand concerts around the world will defy the hatred that took Danny's life and will ring the earth for sanity and humanity. www.danielpearlmusicdays.org/events.php May the sound of your voice blend with the music of these concerts to reaffirm our conviction that, at the end of the day, sanity will triumph and humanity will prevail.
Ruth and Judea Pearl
Daniel Pearl Foundation
Comentarios