Por Ricardo Ruiz de la Serna
El Imparcial - 10.10.09
.
O Ministro de Educación israelí, Gideon Saar, estivo esta semana de visita en España e tiven a sorte de escoitalo. Cando un sinte que todo está perdido en política, debería tomarse un café con Gideon Saar. Apenas pasa dos corenta, pero foi varios anos deputado no Parlamento, estivo no Exército, traballou no Gabinete de Ariel Sharon e foi axudante do Fiscal Xeral do Estado. Israelí, orgulloso do seu servizo no Exército, demócrata convencido e Ministro no Goberno de Benjamín Netanyahu, sería o malo perfecto dos delirios de Ahmadineyad ou de Ismail Haniyeh. é o que teñen as verdadeiras democracias: o que goberna ten unha lexitimidade que o tirano xamais gozará. E desas cousas falou o Ministro: de liberdade e de futuro; da importancia da escola e as universidades na educación dos mozos; e da forza das democracias. Case nada. O Ministro fala con pausas e mira ao seu redor coma se contase unha historia. A Universidade debe racionalizar o gasto e os mestres deben recuperar a súa autoridade. Hai que estudar Historia e ciencias. O Holocausto debe lembrarse. Alguén ten que dicir estas cousas. Din que é de Boca. Eu non o sei, pero desde logo merecería selo.
.
Velaquí o fondo da tristeza de Occidente. Dicía Joseph Roth que os escritores xudeus de lingua alemá foron os primeiros caídos defendendo a cultura liberal, a alta cultura alemá, é dicir, europea. As orquestras xudías seguiron tocando nos ghettos a Mendelsohn cando os arios declararan prohibida a súa música. Desde Elie Wiesel a Irene Nemirovski , a literatura europea é incomprensible sen os xudeus. Hai que lembrar a Max Reinhardt no cinema e o teatro? Esa Europa morreu en Auschwitz e desde entón debatemos se pode revivir neste continente. Agora ben, non todo desapareceu entre as cinzas. Os valores de Occidente inspiraron ao novo Estado de Israel. Nacido contra todo prognóstico, defendido polos sobreviventes dos Campos e por raparigos pobremente armados lograron resistir e derrotar aos exércitos árabes que buscaban botar aos xudeus ao mar. O que pense que todo se debeu ao apoio estadounidense, que se repase os acontecementos. Os primeiros fusís que defenderon ao novo Estado chegaron desde a Europa comunista, non desde Washington.
.
Desde 1948, Israel loitou, venceu e asinou tratados de paz con Xordania e Exipto. é membro das Nacións Unidas desde antes que España. Cambia aos seus gobernantes sen traumas e esíxelles responsabilidades con firmeza. O debate público é vivísimo e as posturas atopadas desatan acendidas polémicas. Ninguén pode imaxinar o repertorio xestual de dous israelís que discuten de política; menos retos a duelo, un pode presenzar case calquera cousa. Desas cousas falou Gideon Saar e iso é o que nos xogamos todos en Oriente Medio. O terrorismo islamita e o réxime dos ayatollahs non odian a Occidente por Israel senón que odian a Israel porque é o escaparate da liberdade - é dicir, de Occidente- nunha rexión que padeceu tiranías e teocracias durante demasiado tempo.
.
Seica non cometeron erros os Gobernos de Israel? Por suposto, e por iso cada certo tempo cámbianos. En realidade, a democracia trata diso. Quizais por iso os países democráticos non adoitan facerse a guerra entre si. Os cidadáns libres non tenden a aprobar as atrocidades propias nin alleas. A liberdade de expresión implica a liberdade de facer autocrítica e niso os israelís son expertos. Gideon Saar ten unha tarefa ben difícil. Confía en que España e Israel estreitarán lazos académicos. O Presidente do Goberno tiña deseñado unha viaxe protocolaria dun día, pero coa que está a caer hai que falar tamén de cousas prácticas. O intercambio comercial entre España e Israel é proveitoso para ambos os países e pode ser aínda máis frutífero. Casa Sefarad-Israel realiza un labor encomiable por estreitar lazos entre ambas as beiras do Mediterráneo. A Historia de España é tamén a dos seus xudeus; a súa presenza e a súa ausencia acompañáronnos durante séculos. Por iso, son incomprensibles as manifestacións de xudeofobia que cada certo tempo vemos en España, pero diso falaremos outro día. Hoxe celebramos que un amigo -Gideon Saar- estivo entre nós.
Comentarios