ISRAEL NON ESTÁ TAN SÓ


Por Pilar Rahola
Permitan unha paréntese, sen dúbida inusual, que non remite á análise internacional que esixe este espazo, senón a unha cuestión de tipo persoal. Estes días os escasos analistas que intentamos ollar o conflito de Oriente Próximo desde unha perspectiva que non é a antiisraelí ao uso, e que non nos apuntamos ao tiro toleado contra Israel, estamos sufrindo ataques de diverso tipo. Desgrazadamente, algúns proveñen de sectores da esquerda, e outros, de sectores islamistas. Persoalmente, non me achican nin as campañas de difamación, nin os insultos, nin as ameazas. A palabra libre define aos seres libres. E só aqueles que teñen medo á liberdade negan o dereito a pensar libremente. Eu non penso calar. Porque o meu dereito a pensar distinto conforma a miña dignidade coma xornalista e coma persoa. Falemos, pois, novamente, do que está ocorrendo a miles de quilómetros do noso
país, non tanto para abundar nos lugares comúns de moitas análises, que continúan simplificando o conflito ate o delirio –felices de poder considerar a Israel como o paradigma da maldade, facendo bo, polo camiño, o fenómeno totalitario yihadista–, senón xustamente para introducir algúns matices cruciais para entender a súa complexidade. O primeiro, a cuestión da soidade israelí contra Hamas. Cabe preguntarse seriamente se Israel, ese Israel criminalizado nas rúas, está tan só na súa decisión de acabar coa estrutura militar de Hamas. Neste sentido, algunhas informacións apuntan que a soidade non o é tanto, aínda que sexa caladamente. Moi significativa foi a entrevista de Henrique Cymerman ao presidente Shimon Peres, cuxa honestidade política define a súa longa carreira. Peres asegurou que, en privado, os árabes piden a Israel que acabe con Hamas. E iso iría en consonancia coas informacións que aseguran que os servizos segredos exipcios e xordanos sabían que Israel iniciaría esta ofensiva. De feito, as primeiras declaracións do presidente Mahmud Abas foron moito máis críticas con Hamas que co Tsahal israelí. Hai que engadir a iso que algúns sectores disidentes das ditaduras da zona, como por exemplo colectivos estudiantís iranianos, tamén mantiveron a mesma postura crítica, aínda que neste caso sufriron a pertinente represión. Daftar-Tahkim- Vahdat-Taif-e'Alameh, un dos grupos máis activos de resistencia contra o réxime, chegou a facer un comunicado nos seguintes termos: "Hai que condenar os crimes de Israel, pero é igualmente importante condenar ás organizacións terroristas que usan as garderías e hospitais como escudos contra os ataques israelís. O uso de escudos humanos por Hamas prepara o
terreo para os intensos bombardeos e para o matanza de nenos e civís". Comunicado que non serían quen de subscribir algúns ruidosos das esquerdas europeas. Tamén é moi significativo o papel de Turquía e, globalmente, a excepción de Siria e Irán, que torpedean calquera posible acordo, por fráxil que sexa, o silencio dalgunhas das chancelerías máis importantes do mundo islámico. Se a mirada a desviamos para o mundo occidental, esta ofensiva de Israel é a que recibiu menos críticas políticas da historia. A excepción de Zapatero, incapaz de sacarse do cerebro a kefia que ten incrustada, e que volveu a perder a oportunidade de ser un estadista, para acabar sendo un simple pancartista, a maioría dos líderes foron prudentes, e se pediron contención a Israel, tamén deixaron claro o seu rexeitamento frontal a Hamas. No telón de fondo, o problema global do yihadismo, que preocupa aos máis serios da política internacional. Non esquezamos, por exemplo, que Exipto sofre o acoso do fundamentalismo islámico a través da organización Irmáns Musulmás, da que naceu Hamas. Pode que a rúa berre moito, e que Israel, como sempre, sexa o branco do odio. Pero en realidade está na vangarda da defensa da liberdade. E algúns que berran no seu contra sábeno moi ben.
La Vanguardia - 13.01.09

Comentarios