Por Roxana Levinson
Desde que cheguei ao país chamoume moito a atención o trato e a deferencia que ten a xente cara aos nosos soldados. É que realmente enternece velos cargar eses bolsos enormes, os ollos pequeniños e lagañosos, subindo a buses e trens, en longuísimos viaxes nos que só se dedican a durmir. Pero durmir como só un soldado o pode facer. Certa vez ía no tren desde Beer Sheva (no sur, ben ao sur) cara a Tel Aviv e había moitos, moitísimos soldados. Algúns nos asentos e outros, sinxelamente no chan, durmindo. Un deles tiña a cabeza apoiada sobre a súa mochila, o corpo aniñado nun recuncho do vagón e o móbil pegadiño a unha das súas orellas. O teléfono comezou a soar, cunha estridente melodía jasídica, cantada e todo, e o soldadiño? nada. Unha vez e outra vez e outra máis, e o belo dormente? nada! Alguén debía estar máis que preocupado por el, xa que a insistencia era terrible, pero o pobre non reaccionaba. E a xente, lonxe de enoxarse ou protestar (como o farían, en xeral, os israelís en calquera outra circunstancia), limitábase a observalo cunha expresión de pena, comprensión e tenrura.
"Love Story" no supermercado
Unha das cousas máis difíciles que pode haber neste país é facer as compras os xoves pola noite. Aínda que máis difícil, case imposible, é o venres á mañá. E totalmente imposible, unha tolemia total, o venres ao mediodía. A xente tolea porque todo pecha preto das dúas da tarde e compran (ejem, compramos) comida como para alimentar a un batallón durante un mes. Un venres ao mediodía estaba eu no supermercado (non por valente senón por inconsciente, por deixar as compras para último momento), no medio da maraña de xente apurada e con moi, moi pouca paciencia. Cheguei á caixa e algún xa comezaba a refunfuñar, porque non son especialmente rápida para acomodar os produtos nas bolsas... cando de súpeto chegou o meu fillo maior, Uri, que viña da base. Todos o vimos baixar as escaleiras que baixan dentro do supermercado e -co seu uniforme e todos os chirimbolos que leva na camisa- facer a súa entrada triunfal. Sen darme de conta dixen en voz alta: "Ése é o meu fillo!" É de súpeto, todo pareceu terse conxelado. Uri chegou até a caixa e ante a mirada de todos abrazoume, deume uns bicos atrasados dun par de semanas e saudámonos longamente. "Como che foi, tes fame, mercáchesme o que che encarguei desde a base, mellor voume a durmir primeiro e despois como algo", etc, etc, etc. E así, todo un diálogo. Lonxe de enoxarse ou porse de malxone, a xente miraba, case con bágoas nos ollos. Dime a volta e desculpeime pola tardanza -aínda que o sorriso chegábame dunha orella á outra- pero todos respondíanme que por favor, faltaba máis, ningún problema. Saímos do supermercado case como dous heroes, mentres a xente nos saudaba.
Até o técnico do gas se solidaríza
Hai uns días, así, de súpeto, na miña casa deixou de funcionar a cociña. Só podiamos usar o forno, que é eléctrico, e o asunto estaba bastante incómodo. Chamei a un técnico, deses que cobran máis que os médicos e tardan máis que o guindastre en chegar, pero resultou ser que a cociña non tiña nada. O problema estaba no gas. O primeiro que fixen foi revisar as últimas facturas, para ver se pagara ou se a empresa que nos fornece o gas da nosa cociña cansara de esperar. Pero non, todo estaba en regra. Chamei á empresa. Despois de facer 853 chamadas, á central, á filial, á división reparacións e a non se quen máis, prometéronme que o técnico viría o martes. Obviamente, non apareceu. O mércores, outras tantas chamadas. Roguei, supliquei, enoxeime e fixen algúns pucheros, e prometéronmo para o mércores. Obviamente, non apareceu. O xoves? onte -á noite, decidín cambiar de estratexia e utilizar o "efecto soldado". Chamei ao señor Avigdor, que era o último na liña de chamadas e díxenlle: "teño un fillo que é soldado combatente e mañá vén a casa polo fin de semana, despois de tres semanas. Non lle parece que eu lle teño que cociñar algo?" Avigdor soltou unha risiña avergoñada e dixo: "POR SUPOSTO. Voume a ocupar xa do tema". Esta mañá ben cedo viñeron arranxar o gas. O técnico explicoume que o mandara especialmente o señor Avigdor, desculpouse por terse demorado tanto, e preguntoume polo meu fillo o soldado, que en que base está, cada canto vén a casa e se pensa quedar no exército e facer carreira. E agora, xa non teño escusas. Voume a cociñar.
Tirado do blog Medio Oriente con Ojos de Mujer
Comentarios