"Jerusalem, Jerusalem" (fragmento)
"Nesta rexión a noite chega de súpeto; baixo o meu balcón acéndense as farolas. Os coches pasan por estradas que perdense de lonxe, que conducen aos laranxais e ás universidades, ás cidades ben construídas e aos campos ben traballados. Moitos contaronos que viñeron aquí logo da Shoah coa esperanza de topar tranquilidade e seguridade. Ergueron este país traballando arreo. Os seus habitantes defendérono en duros combates mentres o seu contorno máis próximo e máis afastado seguía poñendo en dúbida, ate o día de hoxe, a súa propia existencia. Se esta dúbida -xunto coa sensación de abandono- arraiga tamén neles, podería afundilos na máis profunda desesperación. Na actualidade, segundo a miña experiencia cando menos, a vitalidade do país aínda permite a autorreflexión: a gran maioría dos seus intelectuais critican -non, desde logo, a resistencia ao terror- mais si o xeito de defenderse, esta campaña de vinganza que en última instancia non traerá ningún resultado. Non entanto, se a indiferenza hostil do mundo lévaos realmente á desesperación, todo estará listo para a catástrofe; e neste mundo impregnado de odio, impotencia e fanáticas doutrinas falsas, a catástrofe non afectará tan só a Oriente Próximo. "
"Sen destino" (fragmento)
"Cando saía para a escola, tamén a miña madrastra sincerouse comigo. Estabamos a soas, na entrada de casa e díxome que naquel día tan triste para todos nós agardaba "contar cun comportamento adecuado" pola miña banda. Non sabía que responderlle, así pois non dixen nada. Quizais interpretou mal o meu silencio, porque continuou dicíndome que non quixera ferir a miña sensibilidade e que sabía que a súa advertencia era, en realidade, innecesaria. Estaba segura de que eu, un raparigo de quince anos, era perfectamente capaz de calibrar a "gravidade do golpe que recibiramos"; esas foron as súas palabras. Asentín coa cabeza e vin que con iso lle bastaba. Entón, fixo un aceno coa man, e temín que fose abrazarme. Non o fixo, limitouse a soltar un longo e profundo suspiro entrecortado. Deime de conta de que os seus ollos poñíanse húmidos; sentinme incómodo. Despois, deixoume ir. Fun andando desde a escola ate o almacén. Era unha mañá limpa e morna para ser o principio da primavera. puiden desabrochar o meu abrigo, pero desistín: a lixeira brisa podía facer que as solapas ocultasen de xeito antirregulamentario a miña estrela amarela."
Comentarios