Por Joan B. Culla i Clará
A principios da pasada semana se escenificou na capital iraniana un dos espectáculos máis grotescos ao par que aleccionadores do novo século mundializado. Refírome á celebración, baixo os auspicios do réxime jomeinista, dunha conferencia internacional que levaba por título "O Holocausto revisado: unha perspectiva global". A conferencia celebrada na capital iraniana foi unha montaxe para deslexitimar, unha vez máis, ao Estado hebreo e prognosticar a súa próxima desaparición. Converxeron nese encontro tres ingredientes ideolóxicos e humanos. Por un lado, e co papel de provedor de doutrina seudoacadémica, estivo en Teherán o negacionismo aloxado desde hai décadas nos redutos xornalísticos e editoriais -a nosa inefábel Librería Europa, por exemplo...- da extrema dereita occidental, sen excluír algunha ramificación da extrema esquerda (lémbrese o caso de Roger Garaudy). É dicir, o seminario iraniano deu pábulo e visibilidade a cantos sosteñen que as cámaras de gas non existiron nunca, que o letal Zyklon B usado polos nazis era só un insecticida, que a Conferencia de Wansee foi un inocente faladoiro entre amigos e que, mentres non se atope unha orde manuscrita de Hitler, non se pode demostrar a vontade do Terceiro Reich de asasinar a todos os xudeus de Europa. Este grupo de convidados incluía ao abxecto grafómano francés Robert Faurisson e a un líder do Ku Klux Klan norteamericano, a fascistas e antisemitas europeos de todo pelaxe e a membros diso que os anglosaxóns chaman "the lunatic fringe", unha das pequenas servidumes dos nosos sistemas democráticos. Ministros e funcionarios do Goberno de Mahmud Ahmadineyad foron os anfitrións, mecenas e explotadores políticos do evento, ao tempo que lle proporciona a claque. Para un presidente da República Islámica que fixo da negación do Holocausto e dos augurios de destrución de Israel os dous eixes complementarios do seu discurso internacional, nada máis lóxico que promover unha montaxe a partir do cal se intentase a deslexitimación do Estado de Israel e se pronosticara, unha vez máis, a súa próxima desaparición. O que movería a hilaridade -se o protagonista do chiste non estivese fabricando a bomba atómica- é que o réxime clerical iraniano teña xustificado a convocatoria do encontro en nome dunha liberdade de expresión e de debate científico inexistentes, segundo Teherán, en Occidente. O que sería un trazo de humor negro se non fose unha desvergonza totalitaria oír ao propio Ahmadineyad mentres proclama: "Irán é a casa de todos aqueles que pensan libremente no mundo". Grazas ás excelentes crónicas de Ángeles Espinosa, os lectores de EL PAÍS tivemos noticia recente e directa do enésimo rebrote de protestas estudiantís naquel país, das incitacións oficiais á delación de actitudes liberais ou laicas dentro do ensino superior, de como o outro día alumnos dunha universidade teheraní cualificaron a Mahmud Ahmadineyad de "ditador" e de "fascista", da depuración de decenas de profesores críticos e da expulsión de centos de estudantes pouco submisos, do acoso contra a prensa non gobernamental... Lemos tamén ao crego disidente e profesor de filosofía Mohsen Kadivar recoñecer que os iranianos "non podemos criticar nin ao líder (refírese ao guía supremo da Revolución, Alí Jamenei), nin ao presidente, nin ao reitor da universidade". Si, é certo que, en diversos países europeos, negar a veracidade do asasinato de masas perpetrado polo nazismo contra os xudeus pode levarlle a un ao cárcere, pero tras un proceso con todas as garantías. Pola contra, nese Irán que Ahmadineyad pon como exemplo de liberdade de expresión a mera discrepancia coa interpretación coránica oficial, non digamos xa a defensa de teses laicistas ou a oposición aberta ao réxime teocrático conducen de cabeza a prisión, á tortura e incluso ao patíbulo. Tamén están castigadas coa morte na forca as relacións carnais entre individuos do mesmo sexo; ás e os culpables de adulterio, en cambio, son executados por lapidación. E sen embargo, pese aos escalofriantes informes anuais de Amnistía Internacional e outras organizacións semellantes, aínda hai entre nós (vexan as Cartas ao director do pasado sábado neste mesmo xornal) quen xustifica o seminario negacionista e os asertos iranianos sobre o Holocausto. O último ingrediente do cóctel que analizo, ao tempo a súa nota de cor, o seu gancho mediático e o escueto taparrabos das vergonzas antisemitas exhibidas en Teherán, foron seis rabinos ultraortodoxos, representantes dun par de diminutas sectas xudías rabiosamente antisionistas. Quen son eses tipos, e a que xogan? Partindo do dogma -compartido por outros xudeus relixiosos- de que só o Mesías, cando veña, pode restaurar o reino de Israel, estes grupos consideran o movemento sionista e a súa criatura, o Estado nado en 1948, unha abominación sacrílega, unha usurpación terreal da prerrogativa mesiánica, e néganlle calquera lexitimidade. Consecuentemente, tales sectarios non só rexeitan a estrela de David ou o uso profano da lingua hebrea; nunha interpretación delirante da historia, consideran a Shoá e os seus seis millóns de mortos un xusto castigo divino pola secularización dos xudeus europeos e, en particular, por "os pecados dos sionistas", e levan décadas brindando o seu apoio moral a calquera que propugne a destrución do Estado israelí: a Arafat na década de 1970, a Ahmadineyad nos nosos días. En efecto, Deus críaos e eles xúntanse. Pero, mentres dous dos partners do aquelarre teheraní -o negacionismo occidental e o antisionismo relixioso xudeu- son fenómenos marxinais e caricaturescos, o terceiro é unha potencia demográfica, petroleira e militar cun Goberno despótico, empeñada en dotarse do arma nuclear.
El País, 22/12/06
Comentarios