Outra vez o odio a Israel
Por Xoán Carlos Girauta
A nación que a nosa prensa odia, está por pura lóxica, máis interesada que ningunha outra nunha paz estábel e duradeira. Mais non agarden que ninguén llo conte nas columnas racistas ou nas viñetas de xudeus bestializados. Que ninguén agarde unha condena a Hezbollah, cuxo líder ameaza con novos ataques indiscriminados a Israel. Corresponsais, profesores de Dereito Internacional, humoristas gráficos e columnistas patrios teñen clarísimo quen é o culpábel de todo: "A crise, convén recordalo, ten unha causa e unha orixe: Israel. (?) É Israel o que (?) ten que poñer fin a unha política baseada no uso criminal da violencia." ("Deter a Israel", Augusto Zamora no xornal El Mundo). "[Os xudeus] seguen queixándose de que os botan de todas partes. Incluíndo os Reis Católicos e a Alemaña nazi. (?) Volven estar en todas partes, desde Wall Street a toda caixa vivinte (?). Con ese xuramento de sangue que impide calquera tipo de xenerosidade con outras razas. Ate que o espírito sinuoso e ladino escápaselle e póñense broncos, cargando a súa munición de vitimismo para entregarse á matanza vingativa." ("Xudiadas", Jorge Berlanga no xornal La Razón).
Na análise recente da crise, obviase que o detonante foi o secuestro dun soldado israelí. Ignorarase que o líder de Hamas Jaled Meixaal topouse acto seguido co embaixador de Irán en Siria para solicitar o seu apoio. Esquecese que Hezbollah, seguindo instrucións de Irán, penetrou entón en territorio israelí, matou a oito soldados e secuestrou a outros dous coincidindo xustamente co vencemento do ultimátum a Teherán para que cese nos seus plans nucleares. Non se admite que este tráxico final de ciclo ten un responsábel chamado Irán, nin que o problema enteiro xira en torno á súa decisión de enriquecer uranio.
Na análise remota do problema, fúrtanse as razóns polas que o sionismo, ate entón minoritario, converteuse tralo Holocausto no motor existencial dos xudeus (a Alemaña nazi non "botou" aos xudeus, Berlanga: os exterminou). Elúdese a historia da creación de dous estados por parte das Nacións Unidas e o inmediato ataque a Israel por parte de todos os seus veciños árabes. Pásase por alto que a única democracia da rexión segue existindo porque gañou todas as guerras desde entón; abonda con que perda unha para que desapareza do mapa. Négase que as potencias musulmás utilizaron obscenamente aos refuxiados palestinos manténdoos na súa triste condición, en tanto que Israel (que contaba co mesmo número de refuxiados xudeus trala primeira guerra, e con moitísimo menos recursos que os seus inimigos) deu aos seus fogar e traballo.
Hai que lamentar profundamente a morte de civís e presionar para que se investiguen, corrixan e penalicen os excesos no uso da forza por parte de calquera estado. Pero en realidade, o único estado de Oriente Medio onde tal cousa é posíbel é ese Israel que ten desaloxado aos seus colonos para conseguir a paz. Seis millóns de cidadáns rodeados de centos de millóns de súbditos. A nación que a nosa prensa odia está, por pura lóxica, máis interesada que ningunha outra nunha paz estábel e duradeira. Pero non agarden que ninguén llo conte nas columnas racistas ou nas viñetas de xudeus bestializados.
Comentarios