Por Marcos Aguinis
Ninguén se ocupa dos palestinos moderados. Nin sequera se lles menciona. Moitos cren que os palestinos son unha comunidade homoxénea, volcada fanaticamente para o camiño violento para conseguir a súa emancipación. Non é así. Pouco se fala de quen detesta ese camiño e maldi o día en que chegou Arafat. Maldin con máis forza ás organizacións armadas que bloquean as perspectivas dun arranxo negociado e cuxo poder, sob protección internacional (diñeiro e prensa), medra día tras día. O 16 deste mes un neno palestino de 11 anos chamado Abdullá Kouran, dispoñíase a cruzar o límite entre os territorios e Israel con dous pesados bolsos. No check point preguntáronlle que levaba. Con toda franqueza dixo que nun estaban os seus libros da escola, pero ignoraba o contido do outro. E referiu espontaneamente: "Un señor pediume pasalo e dixo que un familiar seu viría na miña busca para recibilo". "Coñeces a ese señor?" "Non; pagoume cinco shekels (un dólar) para levar o seu bolso". O oficial do check point descubriu que contiña 10 quilos de explosivos preparados para ser activados a distancia por medio dun teléfono móbil. O pequeno Abdullá ía ser convertido en mártir e asasino de moita xente sen sequera terselle preguntado se estaba de acordo. A bomba foi detonada e o neno retornou ao seu fogar san e salvo, onde puidérono entrevistar os xornalistas. A súa familia, que non milita en organizacións armadas, agradeceu, e é de imaxinar a furia que sentiu polo abuso do seu cativo. Pero nos territorios ninguén se atreve a dicir o que pensa. O 24 foi descuberto o adolescente con atraso mental Hassan Abdo, de 15 anos, cun cinto de explosivos disimulado baixo a súa chaqueta. A dor afecta a moitas nais dos homicidas suicidas. No libro "Shahidas, lles femmes kamikazes de Palestine", que tivo resonante éxito en Francia, a xornalista Bárbara Víctor testemuña que, baixo o control das organizacións terroristas, quen se opón á guerra sofre impotencia e desesperación. Tivo a habilidade de interrogar a moitas mulleres e puido sacar a luz os seus desgarros profundos. A nai de Wafa Idris, a rapaza que se fixo estoupar en Xerusalén, non puido conter as bágoas e confesou que non conseguiu reter á súa filla fronte á presión dos líderes. Peor aínda: non pode expresar en público os seus sentimentos por medo ás represalias. Acaba de ser asasinado Ahmed Yassin, fundador e xefe do Hamas, que ordenou desde fins de 2000 ate a data 425 atentados, co produto ominoso de 437 mortos e 2076 feridos e lisiados. Moito antes, no 1995, mentres se desenvolvían as esperanzadas negociacións que floreceron tralos Acordos de Oslo, confesou o seu credo intransixente ao diario panárabe Al-Hayat: "A paz con Israel é contraria á lei islámica"(!). Condenado a cadea perpetua no 1991, foi liberado oito anos despois polo goberno de Benjamin Netanyahu para mellorar o clima das negociacións. Ao día seguinte, sen indicio de arrepentimento, expresou que apoiaba os atentados contra civís e que xamais aceptaría a paz cos xudeus. A súa necesidade de vinganza pola minusvalía que o aquexaba dende mozo era sanguinaria e inconsolable. Atopou en Israel un obxectivo sobre o cal descargar o odio que predicou todos os días en forma ardente e feroz. Os palestinos moderados non aprecian a Yassin nin a Hamas. Séntense prisioneiros dese e demais organizacións terroristas que lles corroen brutalmente a vida. Desde que se desencadenou a segunda Intifada contra o goberno pomba de Ehud Barak, a situación tivo un drástico empeoramento. O nacemento da Autoridade Nacional Palestina no 1994 espertara grandes esperanzas. Pero Yasser Arafat traicionou a Rabin e ao enorme campo da paz que crera nel. En lugar de proceder como un estadista que monopoliza a forza pública, permitiu e ate alentou a proliferación de organizacións armadas fóra do seu control. O alentaba a pícara estratexia de atribuírlles a elas os atentados que minaban a forza de Israel, mentres el actuaba como o bo home que negocia a paz. Incluso formou o seu propio grupo terrorista, as Brigadas de Al-Aksa. No 2000 pateou imperdonable e dramaticamente o taboleiro de Camp David e impediu o nacemento do Estado palestino tralas concesións sen precedentes que ofrecéralle Barak. Cando a Unión Europea, que é unha moi xenerosa proveedora de fondos, se cansou das súas negativas para chegar a un acordo, esixiulle o nomeamento dun Primeiro Ministro. Puxo o grito no ceo e negouse con tenacidade durante meses. Pero cando non tivo máis alternativa que ceder, concibiu un primeiro ministro castrado, que non ten inxerencia sobre a seguridade nin as negociacións de paz, os dous puntos que en verdade importan. Por iso xa fracasou un primeiro ministro moderado, Mahmmud Abbas, que parecía encamiñado a topar a saída, e o que está agora non sabe que facer. Entre tanto, os palestinos moderados deben seguir afundidos na súa traxedia. Ninguén lles axuda; nin sequera os millóns que no mundo se manifestan propalestinos. É tan grande a confusión e calaron tan fondo as mentiras, que xente de boa conciencia non advirte que apoia aos sectores violentos que só queren varrer a Israel do mapa, non aos que de verdade desexan un Estado palestino próspero e pacífico xunto a Israel. A prensa internacional xamais ten en conta aos palestinos moderados; non lles preguntas que pensan (supoñendo que se atreveran a falar). En cambio, solidarizase cos fundamentalistas, a quen denomina "militantes" ou "milicianos". Ese apoio aos fundamentalistas axuda a edificar un clima positivo? Non; sabota aos palestinos moderados, que son vixiados e perseguidos; ao menor descoido en contra do terrorismo, acaban mortos. Ser moderado é sinónimo de ser "colaboracionista". Non é xa tempo de prestarlles atención? Non é tempo de por o acento no que de veras prexudica á causa palestina, o terrorismo teocrático e antimoderno que quere inhibir ao mundo cos seus crimes e ameazas? Edward Said, o máis lúcido dos intelectuais palestinos, non se atrevía a permanecer moito tempo nos territorios. As súas críticas contra Arafat, a corrupción do seu goberno e os crimes terroristas convertérano en indesexable. É imperioso e urxente condenar de xeito categórico ao terrorismo palestino para que os moderados medren; para que a Autoridade Nacional Palestina deixe de ser unha institución irrelevante, sometida aos violentos. Sen as organizacións terroristas, abrirase en seguida o camiño para a paz. Se esa condena existise a partir dos Acordos de Oslo, moi diferente sería a historia. A reticencia en condenar ao terrorismo palestino é produto da simpatía que se ten por esa pobo, pero ao proceder así prexudícase ao pobo e ao seu importante sector moderado, ansioso por sacarse de enriba a lacra de quen erotizou a morte. Reiteradamente se lle pediu á ANP que arrestase aos que organizan atentados. Europa, Rusia, Estados Unidos e as Nacións Unidas. Pero a escusa foi que non se quere desencadenar unha guerra civil, que non se quere facer o traballo sucio. Entón, quen o debe facer? O menos indicado: Israel. Como todo traballo sucio, non merece eloxios. Pero por baíxo, moitos palestinos e ate funcionarios árabes están satisfeitos. Hamas, Jihad e demais organizacións terroristas son competidoras da autoridade civil e conforman o máis pétreo obstáculo para chegar a un acordo mutuamente aceptable. O debilitamento do campo do terror significa máis fortaleza para o campo dos moderados, os únicos que poden xogar pola paz.
Comentarios